VAKİT O KADAR GEÇ Kİ ARTIK ERKEN DİYEBİLİRİZ

BEN, MÂNÂSIZ GÖZLERE ANLAM KATAN LENS BEN,TUTTUĞUNU IŞIĞA, KENDİNE ÇEKEN PENS BÜYÜSE DE ÇOCUK KALMIŞ ADAM, BEN BEYAZ ATINI GÖKTE KAYBETMİŞ PRENS Kendimi bu dizelerle anlatılı on iki yıl oluyor.Dünya “bireyselliğin” nurlu(!) yollarında “hep bana, hep bana” sesleriyle inlerken, kendi kendime “vermek, vermek, hep vermek” diye mırıldanarak yola çıktığım günlerdi.”OLMAK” sa hiç vazgeçmediğim, ölene kadar benimle gelecek içsel mücadelem.Belli çevrelerce “şairliğimin” inkarı imkansız…Ancak hiçbir zaman görünüşe çıkmak gibi, fiyaka yapmak gibi, ünlü olmak gibi bir hevesim olmadı.Hala da yok.”Sende bir şey varsa, bırak başkaları görsün, kendini anlatmak gibi bir derdin olmasın” dedim hep.On dakikalık bir konuşmada etkileyemediğim kimse yoktur, makamı, ünvanı ne olursa olsun.Dostluğum bağımlılık yapar.Bir mekana, bir topluluğa, bir gönle girmişsem izim ölene kadar orada kalır.Ucuz, beleşçi, hazıra konmaya çalışan,istismarcı,disiplinsiz tiplerle kaybedecek zamanım yoktur..Çok sabırlıyım,merhametliyim ancak meziyetlerimin istismar edildiğini anlarsam uzaklaşmayı ve uzaklaştırmayı iyi bilirim.Çok hoş bir konuşma tarzım olmasına rağmen dinlemeyi yeğlerim.İçtenlikle konuştuğumda büyülenme etkisi bırakırım..Ağır başlılığım, adam gibi adamlığım , nerede ne söyleyeceğimi, nerede susacağımı bilişim, gösterişe kaçmayan sadeliğim..Kimseyi küçük görmem, ön yargılıyla yaklaşmam, kategorize etmemeye çalırım.1500 karakterde kendimi özetlemeye çalışmak bana haksızlık olur.Yakında üye olur re